Η βίωση της ζωής ως δυσμενούς συνθήκης μπορεί να είναι επακόλουθο σύμπτωμα της καθεστωτικής πραγματικότητας του νεοφιλελευθερισμού. Του συστήματος που συχνά εθελοτυφλεί ενώπιον των πραγματικών δεδομένων, τα οποία διαμορφώνονται ως παράγωγες επιπτώσεις της ισοπεδωτικής απορρύθμισης της αγοράς και του ανθρώπινου βίου.
Η πρόταξη του ατομικού συμφέροντος, του χωρίς αυστηρά όρια ανταγωνισμού, της απάθειας έναντι των συλλογικών ζητημάτων, η υποβάθμιση της αλληλεγγύης και η υποτίμηση της σημασίας των ατομικών αποφάσεων για το κοινό καλό συνιστούν δυνητική απειλή ενίοτε και για την επιβίωση των πολιτών. Σε αρκετές ευρωπαϊκές δημοκρατίες, η πανδημία ανέδειξε τις φοβερές επιπτώσεις των εγγενών μεθόδων και πολιτικών του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού, πρωτίστως στον τομέα της δημόσιας υγείας, ο οποίος κλήθηκε ν’ ανταποκριθεί σε πρωτόγνωρες συχνά συνθήκες όντας απροετοίμαστος, χωρίς επαρκή σχεδιασμό και κατόπιν των συνεπειών της πολυετούς οικονομικής κρίσης.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://www.propago.gr/parembaseis/bios-abiotos/
Πηγή: propago.gr